Vişne Bahçesi – Anton Çehov

17 Haz Vişne Bahçesi – Anton Çehov

Bu ay bu kadar yoğun roman ve felsefe arasına tiyatro eklemezsem muhtemelen okumaktan soğurdum. Rus edebiyatının benim için bir diğer vazgeçilmesi Çehov’un Vişne Bahçesi güzel bir nefes aldırdı.

Konu, toprak sahibi bir ailenin kötü ekonomik durumlarından dolayı Vişne Bahçelerini satıp satmamaları arasında gidip gelen bir temada anlatılıyor.

Tabi ben meseleye bu kadar basit bakamam. Temel olarak zor durumda bir aile, bu ailenin varlıklarını satmak için onlara danışmanlık yapmaya çalışan bir tüccar, aile üyelerinin kendi içlerinde ki aşk hayatları veya diğer ilişkilerini de görüyoruz.

Trajedi olarak yorumlayabilirim. Finalde ailenin evini terk ediş sahnesi beni küçüklüğüme de götürdü. Bir vakit gelir bir evden ayrılmak gerekirdi. O zaman ne hissettiysem, ya da bu tür bir vedanın insanda uyandırdığı hüzün son sahnede çok güzel işlenmiş.

Oldukça kısa bir kitap, bir tiyatro arası vermek istiyorsanız soluksuz bitiyor.

Diğer yazılarım için: www.ekinbulut.com

Kitap adı: Vişne Bahçesi
Orijinal adı: Vishneviy Sad
Yazar: Anton Çehov
Çeviri: Ataol Behramoğlu
Yayınevi: İş Bankası Kültür Yayınları / Modern Klasikler Dizisi
Sayfa: 104
Baskı: 2016
Tür: Tiyatro

Vişne Bahçesi – Anton Çehov

Arka kapak;
Rusya’da 19. yüzyılın ortalarında toprak köleliği kaldırılmış, burjuvazi yükselişe geçmiştir. Vişne Bahçesi ülkede değişen toplumsal, politik ve ekonomik düzenin gerçekliğiyle yüzleşemeyen aristokrat bir ailenin dokunaklı portresidir. İçinde büyük bir vişne bahçesinin bulunduğu aile çiftliğinin borçlar nedeniyle satılması söz konusudur. Çiftlik sahiplerinin çocukluk anılarıyla birlikte, vişne bahçeleri de geçmişte kalmıştır artık. Yeni düzen karşısında kararlı davranıp mülklerini ellerinde tutmaktan acizdirler. Vişne Bahçesi, 1904 yılında Moskova Sanat Tiyatrosu’nda Stanislavski tarafından sahneye kondu. Çehov yapıtının “komedi, hatta yer yer fars” olduğunu vurgulasa da, Stanislavski oyunu “trajedi” olarak ele almakta ısrar etmişti. Stanislavski o güne dek aşırı duygusal olan Rus tiyatrosuna doğal ve gösterişten uzak bir anlatım getirmesiyle ünlenmiş olsa da, Çehov’un kendi oyunları için istediği yalınlığı ve doğallığı yakalayamamıştı.